De verschillende Amazone Reservaten

De verschillende Amazone Reservaten in Ecuador, Peru en Bolivia

Deze pagina biedt meer informatie over het westelijke Amazone-regenwoud, inclusief:

– Het Madidi National Park, Beni Biosphere Reserve en Serere Sanctuary in Bolivia;
– Het Pacaya Samiria National Reserve, dichtbij Iquitos, Peru, Manu (Biosphere) Reserve, Tambopata Candamo Reserve en Bahuaja-Sonene Nationaal Park in Peru;
– Het Cuyabeno Wildlife Reserve en Yasuni National Park in Ecuador.

Het Madidi National Park

Dit park werd opgericht in 1995. Officieel het PN (Parque Nacional) en IMNA (Integrated Management Natural Area) Madidi beslaan 18,957.5 km2 (1.895.740 ha, of 4,5000,000 hectare) waarvan 12.715 km ² onder de noemer van het Nationaal Park en 6,242.5 km ² wordt gecategoriseerd onder de IMNA. Dit gebied strekt zich van de Amazone laaglanden van de rivieren Heide en Tuichi, op 200 m hoogte, naar de bergen van de met gletsjers bedekte Apolobamba Range op meer dan 6000 m hoogte.
De uitgestrekte wildernis van Madidi’s omvat een ongeëvenaarde biodiversiteit, variërend van montain cloudforest tot tropische bossen, vochtige laagland bossen, droge savanne, ruige rivieren en meren.

De ecosystemen worden beschermd in drie reserves – Madidi National Park (Amazoneregenwoud, incl. de Yungas en droge bossen.), het inheemse Pilon Lajas Biosphere Reserve (Amazoneregenwoud) en het Pampas Reserve (Beni savannes).

Het beschermde gebied beslaat een hoogte-gradiënt variërend van 180 tot 5760 meter boven de zeespiegel en heeft een verscheidenheid aan ecosystemen.
De bergen, bossen en de rivieren van Madidi’s zijn de thuisbasis van meer dan 1000 vogelsoorten, 5000 a 6000 plantensoorten, 44% van alle zoogdiersoorten uit de nieuwe wereld en naar schatting 38% van de neotropische amfibieën in de wereld!
De tropische Andes, waar Madidi is gevestigd, is wereldwijd ook bekend als hotspot van plantaardige endemism.
Het hele gebied samen maakt deel uit van de internationale corridor van beschermde gebieden die zich uitstrekt van Vilcabamba (in Peru) naar Amboro (in Bolivia), waaronder het Manu Biosphere Reserve, Tambopata-Candamo Reserve, Bahuaja-Stonene National Park y Manuripi-Heide, Apolobamba. Alles bij elkaar vormt dit beschermde gebied een van de grootste en meest biologisch diverse regio’s in de wereld.

Locatie:
De geregistreerde grenzen van het reservaat liggen tussen 12 ° 30 ‘en 14 ° 44’ zuiderbreedte en tussen 67 ° 30 ‘en 69 ° 51’ westerlengte.
Het PN (Parque Nacional) Madidi ligt in het noordwesten van het departement La Paz, in de provincies Franz Tamayo, Iturralde en Abel Bautista Saavedra en kan worden bereikt door vanuit Rurrenabaque met een kleine veerboot de Beni rivier over te steken naar San Buenaventura.

Wildlife:
De wildlifebioloog Dr Robert Wallace, wordt gecrediteerd voor het ontdekken van een onbekende titi apensoort, die alleen in het Madidi reservaat voorkomt. Het recht om de nieuwe soort een naam te geven werd geveild door middel van een overeenkomst tussen de wetenschappers, de Bolivian National Protected Area Service (Sernap) en de Stichting voor de ontwikkeling van de beschermde gebieden (FUNDESNAP). Deze gezamelijke inspanning heeft 650.000 US$ opgeleverd voor een speciaal fonds. Dit fonds genereert nu voldoende inkomsten om voor 14 parkwachters per jaar te betalen.
Het park is ook bijzonder vanwege de aanwezigheid van meer dan 1000 vogelsoorten, wat neerkomt op 11% van ’s werelds 9.000 vogelsoorten! Daarnaast is er een rijk en gevarieerd leven in het water met veel vissoorten.

Opmerking: Bij een recent onderzoek in oktober 2011, uitgevoerd met de steun van National Geographic, werd ontdekt dat er nog steeds tenminste 19 verschillende jaguars in het Madidi reservaat voorkomen!

De menselijke bewoners:
Binnen grenzen van het park leven nog steeds enkele inheemse gemeenschappen, waaronder die van San Jose, de Uchupiamonas en de Quechua-Tacana.
De lokale bewoners die vanuit de Andes hooglanden naar hier zijn gemigreerd spreken de inheemse taal Quechua. De culturen die hun oorsprong vinden in deze regio zijn ondermeer de Tacana, de Mosete, de Tsimane en de Ese Ejja, ook zij spreken allemaal hun eigen taal. Een aantal van hen hebben hun krachten gebundeld om hun natuurlijke leefgebied te beschermen. Hun projecten zijn: aan de oostelijke grens, het TCO (Tierra Comunitaria de Origen / land voor de inheemse gemeenschap) Tacana I, aan de noordkant van het park, TCO Tacana II en aan het zuiden grenst het IMNANA (Integrated Management Natural Area National Apolobamba), TCO Lecos Apolo, TCO Lecos Larecaja en het Biosphere Reservaat plus de inheemse Pilón Lajas gebieden.

Er zijn ook enkele eco-lodges in en rond het nationale Park Madidi. De oudste en bekendste is Chalalan Ecolodge in Chalalán aan de rivier Tuichi, een succesvolle community-based onderneming die aanzienlijke economische voordelen voor inheemse gemeenschappen genereert.

Serere Sanctuary

Een ander belangrijk reservaat is het Serere Sanctuary beheerd door Madidi Travel. Het is een 4000 hectare groot prive-reservaat dat zich toelegt op het genereren van inkomsten door middel van duurzaam eco-toerisme. Dit geld word o.a. gebruikt voor het doorlopende onderhoud/ behoud van het Serere Reservaat en om nieuwe wettelijk beschermde zones te vestigen in het noorden van de Madidi Mozaïek. Het Serere reservaat werd ruim 20 jaar geleden opgericht door Rosa Maria Ruiz, die hier soms bijna letterlijk voor heeft moeten vechten…
De Serere lodge ligt op drie uur varen van Rurrenabaque.
Rosa Maria Ruiz is ook de oprichtster van Eco-Bolivia, een organisatie die in 1990 aan de basis stond van het oprichten van het Madidi National Park.
Andere lodges in het Park zijn onder andere San Miguel del Bala Eco-Lodge aan de oevers van de rivier de Beni, bereikbaar per boot 40 minuten stroom opwaards van Rurrenabaque, en de jonge Entno Ecolodge – Mashaquipe aan de rivier Tuichi dicht bij de monding met de rivier de Beni.

Het Weer:
Het klimaat varieert van koud in de bergketens, tot warm in de laaglanden van het noorden.
De wind komt voornamelijk uit het noorden en de koude fronten uit het zuiden hebben weinig invloed op de temperatuur van de Madidi de regio’s.
Madidi is gelegen in het zuidelijk halfrond en dus het koude seizoen (herfst en winter) gaan van mei tot september en de warme seizoenen (lente en zomer) van oktober tot begin april, het is ook beschouwd als het regenseizoen. Warmste maand november, natste maand januari.
Het droge seizoen valt samen met de zuidelijke winter. De gemiddelde jaarlijkse temperatuur is 26 graden C., maar veel hangt af van de hoogte.

Neutrale informatie van een bezoeker in 2011:
Madidi bied goede kansen op het zien/ horen van wilde dieren, waaronder: brulapen, toekans, ara’s, hoatzins en kaaimannen.
Gedurende een driedaags verblijf in het park zag Mr T niet alleen velen vogels en insecten, hij zag ook een tayra, witlippekari, capybara, eekhoorn aap, bruine kapucijnaap, schemerige titi aap (uniek voor Madidi, en onlangs uitgeroepen als een nieuwe soort – zeldzaam om te zien), langneus vleermuis, brilkaaiman, reuze gladiator kikker, enz..

Het Beni Biosphere Reservaat

Dit reservaat beslaat een geografisch gebied van 135.000 hectare. De ongelooflijke ecologische samenstelling trok de aandacht van nationale en internationale onderzoekers en milieuactivisten. Na 10 jaren van inspanning en met de sponsoring van de Boliviaanse Academie van Wetenschappen, werd in1986 het Beni Reservaat uiteindelijk door de MAB-UNESCO Internationale Raad erkend als een beschermd biosfeerreservaat. Het doel: de bevordering van het behoud van evenwicht tussen mens en natuur. 30.000 Hectare zijn ook wettelijk erkend door de Boliviaanse staat, als onderdeel van het inheemse T’simane grondgebied.

Binnen de natuurlijke grensen van het Beni Biosphere Reservaat vallen drie biogeografische zones: de Amazone, de Chaco en de Cerrado. Studies die in het gebied bewijzen de aanwezigheid van meer dan 100 zoogdier soorten, meer dan 500 soorten vogels en meer dan 2000 soorten planten!
Van groot belang voor Beni is de onderlingen samenwerking tussen nationale en internationale milieu organisaties, academische instellingen en de lokale bevolking. Deze samenwerking heeft o.a. geleid tot een verrijking van de algemene kennis over de Amazone, binnen de wetenschappelijke wereld.

Iquitos en Pacaya Samiria

Het Pacaya Samiria Nationale Amazone Reservaat in Iquitos, Peru, wordt ook wel
“Het Oerwoud van de Spiegels” genoemd.

De Amazone rivier is 6470 km (4020 mijl) lang en de langste en grootste rivier ter wereld. Het is de schepper van het leven, illusies en legenden…

Terwijl je over het water navigeerd, het eindeloze groen en de ondergaande zon achter de bomen bewonderd ben je constant in contact met de natuur en de lokale bewoners langs en op het water.

De Amazone Rivier ontvangt haar water van verschillende rivieren die vanuit de Colombian, Ecuadorian en Peruvian Andes en regenwouden van west naar oost stromen.
Waar deze rivieren samenkomen vormen zij de immens grote rivier de Amazone die op verschillende plaatsen tot wel 4 km breed is! Op deze plaatsen lijkt het soms net of je op een vlakke zee vaart.
De inheemse bevolking uit het Peruaanse regenwoud, dat een oppervlakte heeft van meer dan 800.000 vierkante kilometer, noemt de Amazone rivier ook wel: Paranaguasú (grote Rivier), Paranatinga (Witte Rivier) en Tunguragua (Koning van het Water). Daarnaast wordt beweerd dat de naam Amazone afstamd van een combinatie van twee inheemse woorden: ama (breken) en zona (kanoo), vrij vertaald “Kanoo-breker”. Een andere veel gehoorde verklaring is dat de Amazone vernoemd is naar de vrouwelijke krijgsters uit het Amazone regenwoud.
Omdat deze rivier de belangrijkste transportroute van de omgeving vormd, hebben zich langs haar oevers velen nederzettingen, dorpen en steden gevormd. De grootste is Iquitos, hoofdstad van de provincie Loreto.

De wateren rond Iquitos zijn bekend vanwege de grote kans op het zien van de wit/roze zoet water dolfijn, de kleine grijze dolfijn en de enorme Victoria waterlelies.

De Victoria is een waterlelie soort uit de Nymphaeaceae planten familie. Het heeft een lange steel (7-8 m (22,9-26,2 ft) en zeer grote groene bladeren (tot wel 3 m (9,8 ft) in diameter) die op het wateroppervlak drijven. De naam Victoria werd gegeven ter ere van koningin Victoria van het Verenigd Koninkrijk.

Het Amazonegebied behoord tot de grootste oppervlaktes van regenwoud ter wereld en wordt door UNESCO beschouwd als een patrimonium van de mensheid, vanwege haar omvangrijke biologische diversiteit. De schoonheid van deze gebieden, alsmede de biologische rijkdommen, maken van Peru een bestemming voor natuur- onderzoekers en natuurliefhebbers.

In 1982 richtte de Peruaanse regering het Pacaya Samiria Nationale Reservaat op, met het oog op het behoud van de unieke wildernis en de prachtige landschappen van het gebied. Het reservaat heeft een oppervlakte van 8042 vierkante mijl (20829 vierkante km) en omvat 1,5% van de totale oppervlakte van Peru. Het ligt op 180 Km. (115 mijl) van Iquitos.

De naam van de Pacaya Samiria is afkomstig van de namen van de twee rivieren die er doorheen stromen: Pacaya en Samiria. Het reservaat heeft een grote verscheidenheid aan wildlife, incl: 449 vogelsoorten, 102 zoogdieren, 69 reptielen, 58 amfibieën, 256 vissen en 1.204 planten soorten. Kwetsbare of bedreigde soorten die gevonden kunnen worden in het Nationale Pacaya Samiria Reservaat zijn o.a.: de jaguar (Felix OCA), de zwarte alligator (Melanosuchus niger), de reuze rivier otter (Pteronura brasiliensis), de manati (Trichechus inunquis), vier verschillende soorten primaten en twee verschillende soorten schildpadden.

Een essentieel element dat kenmerkend is voor dit beschermde gebied, is de cyclus eb en vloed van de rivier.
Tussen de maanden oktober en april is het regenseizoen waardoor het water van de rivieren en kreken toeneemt en een groot gebied van het regenwoud overstroomd. Deze tijd staat bekend als halve maan, vloed. Eb vindt plaats tussen mei en september, er valt veel minder regen en het niveau van het water in de rivieren daalt geleidelijk. In augustus bereikt het water zijn minimale niveau.
Deze seizoensgebonden veranderingen en het overwegend vlakke terrein heeft een landschap vol met kleine rivieren, kreken, meertjes en meren gevormd.
Wildlife heeft zich hel3maal aangepast aan deze cyclus van eb en vloed. Voordat een groot deel van het regenwoud overstroomd, zoeken de landdieren onderdak in de hogere gebieden, waar het water nooit reikt.

Als het eb wordt trekken de landdieren weer naar lager gelegen gebieden en verzamelen de meeste vissen zich in de meren en meerjes die achterblijven. Deze vis vormt zo een gemakkelijke prooi voor velen watervogels en ander wildlife, die samen weer zorgen voor goede kansen op het maken van prachtige foto’s.
De uitgestrekte stranden die zich in deze tijd vormen worden door de bewoners gebruikt voor het verbouwen van o.a. rijst, bonen, pinda’s en andere gewassen. Daarnaast zijn er ook twee inheemse schildpad soorten, de “charapa “(Podocnemis expansa) en” Taricaya “(Podocnemis unifilis) waterschildpadden, die deze stranden gebruiken voor het leggen van hun eieren.

In het Pacaya Samiria reservaat blijft een groot deel van het regenwoud het hele jaar overspoeld, wat een heel bijzondere vegetatie met specieale planten/ en boomsoorten opleverd! Een van deze soorten is de “aguaje” een palmboom (Mauritia flexuosa) met overheerlijke vruchten die zowel door velen dieren als door de lokale bewoners worden gegeten. In het Pacaya Samiria Reservaat groeit ook een grote diversiteit aan geneeskrachtige planten en bomen, zoals de “lupuna” (Ceiba pentandra, die een hoogte tot wel 150 m kan bereiken), maar ook velen minder bekende planten en boomsoorten waarvan hun nut nog ontdekt moet worden…
Op sommige plaatsen kun je ook nog enkele rubberbomen tegenkomen, overgebleven uit de roerige tijd van de rubber exploitatie, meer dan 80 jaar geleden.
De flora en fauna uit het Pacaya Samiria Reservaat zijn typerend voor ondergelopen regenwoud en omvat velen aquatische plant en diersoorten. Vis is onmisbaar als voedsel voor mens en dier, om haar ecologische waarde en zelfs econimische waarde, als belangrijk handelsmiddel.
De grote verscheidenheid aan vogels omvat met name de aquatische pralines zoals de reiger (Egretta thula) en aalscholver (Phalacrocorax brasilianus). In de tijd van de vloed, de hoge gebieden “Restingas” bieden onderdak en voedsel voor de zoogdieren.

Bijzondere bewoners zijn o.a. de “charapa” en “Taricaya” waterschildpadden, die worden beschouwd als bedreigde diersoorten. Om het illegaal rapen van eieren tussen juli en december te voorkomen zijn de autoriteiten verantwoordelijk voor het verzamelen van deze eieren om deze daarna op een rustige en veilige uit te laten komen.
Ook de “paiche” (Arapaima gigas) is het vermelden waard. Deze vis komt alleen voor in de Amazone en is een van de grootste zoetwatervissen ter wereld, met een lenge die kan oplopen tot wel acht meter! De zeer goede smaak van haar vlees heeft helaas een te grote vraag en illegale jacht op deze vis opgeleverd.

Het Pacaya Samiria Nationale Reservaat is onderdeel van het nationale systeem van natuur reservaten en wordt beschermd door de Peruaanse regering. De administratie is in handen van INRENA (National Institute of Natural Resources) dat kantoren in Lima en Iquitos heeft. Volgens het ‘Masterplan’ voor de instandhouding van de biologische diversiteit en de duurzame ontwikkeling van de Pacaya Samiria National Reserve, hebben toeristen alleen toegang tot bepaalde zones van het reservaat en tegen betaling van een toegangsprijs.

Er zijn 94 gemeenten in het Pacaya Samiria National Reservaat, 21 van hen behoren tot de Cocama – Cocamilla etnische groep. De totale bevolking van het reservaat is 42.000 en hun belangrijkste economische activiteiten zijn geconcentreerd rond de visserij, de landbouw, de jacht en het verzamelen van wat het Amazone regenwoud hen te bieden heeft.
De dichtstbijzijnde steden aan de rand van het reservaat zijn Nauta en Requena.

Het Tambopata Reservaat

Het Nationale Tambopata Reservaat (voorheen alleen bekend als de Tambopata-Candamo reserve zone) is een natuurreservaat in het Peruaanse Amazonegebied ten zuiden van de Madre de Dios rivier in de Inambari Tambopata provincie. Het heeft een oppervlakte van 1.478.942 hectare (3.654.550 acres). Het werd opgericht op 26 januari 1990 in het stroomgebied van de rivieren Tambopata, Candamo en Heath, die twee belangrijke ecosystemen hebben. Het reservaat staat bekend om zijn biodiversiteit en werd opgericht om haar bijzondere inheemse flora en fauna te beschermen. Er leven o.a. meer dan 103 soorten zoogdieren, meer dan 1300 vlinder soorten, meer dan 90 verschillende soorten amfibieën en er groeien zeer veel planten en boomsoorten, waarvan een deel waarschijnlijk nog niet eens ontdekt is…

Opmerking: De meeste Jungle Lodges liggen aan de randen van het Tambopata Reservaat. Sinds een aantal jaren wordt het centrum van het Tambopata reservaat nog eens extra beschermd onder de naam: “Tambopata Reserved Zone”. Toegang tot dit gebied is alleen met speciale toestemming van de beheerders. De enige lodge die in dit gebied ligt is het Tambopata Reseach Center.

Het Tambopata National Reserve maakt deel uit van het zeer grote (1 miljoen hectare) Bahuaja Sonene Natinal Park.
Het ongerepte (primary) regenwoud van dit reservaat is o.a. het leefgebied van 600 vogelsoorten, waaronder 32 papagaaien soorten (10% van van alle papagaaien soorten ter wereld); 200 zoogdier soorten; 1200 vlinder soorten en meer dan 10.000 soorten vaatplanten.

Aardrijkskunde:
Het Tambopata Reservaat ligt voor 40% in de provincy Madre de Dios en voor 60% in de provincy van Puno.
Het beschermde gebied is voorzien van acht “life zones”: subtropisch vochtige bos, tropisch vochtig bos, subtropische hoge luchtvochtigheid bos, subtropische hoge luchtvochtigheid uitlopers nevelwoud, subtropisch regenwoud, tropisch nevelwoud uitlopers, subtropisch lagere uitlopers nevelwoud en semi-ondergelopen subtropisch nevelwoud .

Gemiddelde temperatuur gedurende het jaar is 26 ° C, variërend tussen de 10 en 38 ° C; met een gemiddelde jaarlijkse regenval van 1600-2400 mm. Regenval in het beschermde gebied is typisch voor de meeste gebieden in de Peruaanse Amazone. Het vochtige climaat in de verschillende gebieden varieerd jaarlijks tussen: 3000 mm en 25 ° C gemiddeld, sub-level luchtvochtigheid en semi-warme (1700 mm en 26 ° C gemiddeld), high-level semi-warm (4000 mm en 23 ° C).

Toegang tot het reservaat is vanaf Puerto Maldonado, te bereiken via de Tambopata rivier, of met de auto via de nieuwe weg Cusco – Puerto Maldonado.
Zowel de Tambopata National Reserve en het Bahuaja-Sonene National Park maken deel uit van het gigantisch grote, 30 miljoen hectare, Vilcabamba-Amboro Conservation Corridor (conservatie ring)
Deze ring wordt gevormd door 16 beschermde gebieden, variërend van de Vilcabamba bergketen ten westen van Cusco naar het Nationaal Park Amboro in het centrum van Bolivia. Het omvat o.a. het Manu National Park, de Machu Picchu Sanctuary en het Nationaal Park Madidi. Bovendien beschermt deze ring zo’n 40 etnische groepen.

Het belangrijkste doel van deze conservatie ring is het beschermen van de bijzondere en unique natuur binnen haar grenzen. Om dit te bereiken probeert men zoveel mogelijk om samenwerking tussen de lokale regios en organisaties te stimuleren. Ook zijn er binnen deze ring verschillende projecten opgezet om de lokale bevolking te helpen om op een ecologisch vriendelijke manier met het regenwoud om te kunnen blijven gaan. 1 Van deze projecten is o.a. het stimuleren van agro-bosbouw om de schadelijke gevolgen van landbouw en houdkap in dit gebied zoveel mogelijk te beperken.
Ook de jungle lodges, die toeristen uitnodigen om van de prachtige natuur te genieten, vormen onderdeel van deze ecologische projecten, omdat zij een alternatieve inkomstenbron bieden tegenover het kappen van het regenwoud.

Geschiedenis:
Het proces van de instandhouding van het Tambopata Reservaat, begon in Tambopata, provincie Madre de Dios op 3 januari 1977. Een groep onderzoekers en een bioloog stelde voor om 10.000 hectare regenwoud rond de Tambopata rivier, op het grondgebied van de traditionele stam Ese’eja, in te delen als beschermd gebied “Zona Reservada Tambopata” (ZRT).
Doel, bescherming van een bijzonder ongerept stuk regenwoud, ter bescherming van de unieke flora en fauna, voor wetenschappelijk onderzoek en eco-tourisme.
In juli 1977 kreeg de locale operator Safaris, eigenaar van de Explore’s Inn Lodge, toestemming van de Peruaanse regering om de mogelijkheden van duurzaam tourisme in het Tambopata Reservaat te verkennen.

In 1983 werd het Santuario Nacional Pampas del Heath (SNPH), met een oppervlakte van 105,957 hectare (261,83 acres) opgericht. Het doel was om het unieke Peruaanse grondgebied van “Sabana Húmeda Tropical” te beschermen.
In 1986, toen de ontginning van petroleum (tijdelijk) stopte, organizeerden de Peruaanse NGO Selva Sur (ACSS) en de wildlife conservatie en sociaty bioloog C.A. Munn, twee biologische expedities stroomopwaards van de Tambopata en Heath rivieren. Het doel was om het reservaat naar dieper in de jungle uit te breidden.
Helaas raakte net in dat jaar de Peruaanse ontwikkelijksbank bankroet, waardoor ambicieuze plannen ter bescherming van de Madre de Dios provincie tegen goudwinning, houtkap en masale landbouw en veeteelt niet langer prioriteit hadden.
Na twee expedities in 1986 en 1987 en een aantal bezoeken aan de Tambopata en Heath rivieren, diende Selva Sur (ACSS) een nieuw voorstel, getiteld Propuesta de Zona Reservada Tambopata Candamo, in. Dit plan werd onder leiding van de Peruaanse natuurbeschermers (DGRicalde) ingediend aan de DGFF Lima. Hett voorstel omvatte meer dan 1,5 miljoen hectare, inclusief de door Explorer’s Inn manager T. Gunther en diverse Britse biologen, voorgestelde ZRT. Het voorstel respecteerde ook de onafhankelijkheid van de inheemse bevolking, het recht op hun geboortegrond en het recht om geisoleerd van de westerse samenleving te blijven leven.

De nationale Wildlife directeur M.Pastor stelde een schuld vrijwaring voor natuur projecten voor, maar helaas werd dit voorstel niet aangenomen.
In 1988 het DGFF heroverwoog het voorstel ter uitbreiding van ZRTC terwijl vertegenwoordigers van het ministerie van landbouw uit Lima bezig waren met het voorbereiden van een internationale discussie over het profiel van Peru met betrekking tot haar nationale natuurbeheer.
Belangrijkste discussiepunt was het effect van de migratie van landbouw en veeteelt langs de nieuwe weg tussen Cusco en Puerto Maldonado en de mogelijke effecten van de nieuwe internationale weg “Carretera Binacional” van de Atlantische Oceaan, naar de Stille Oceaan.
Gezocht werd o.a. naar fondsen en projecten ter conservatie van de flora en fauna in het Amazone gebied en manieren om te proberen de schadelijke effecten van deze nieuwe wegen zoveel mogelijk te beperken. Zowel voor de bijzondere natuur als de inheemse bevolking.
Een van deze projecten was het promoten van duurzaam tourisme naar een van de meest bio-diverse natuurgebieden ter wereld, het Amazone Regenwoud.

Op 26 januari 1990, mede dankzij de inspanningen van de overheid en het ACSS, werd officieel het ZRTC (Tambopata Candamo Reservaat) opgericht. Daarnaast werd een speciaal vochtig gebied/ nevelwoud van 271,582 hectares binnen het reservaat benoemd tot Bahuaja Sonene National Park.

Bevolking:
Het Tambopata National Reserve’s wordt bewoond door ongeveer 5000 mensen die vooral leven van visserij, jacht, houtwinning, kleinschalige goudwinning en de “slash en burn landbouw”.

Een invloedrijke stam van ongeveer duizend mensen de ‘Esse’eja’ of ‘huarayos’ vormt een van de vier officiele gemeenschappen binnen dit gebied. Ze wonen naast de Quechuas en Aymara’s en hebben activiteiten zoals landbouw (koffie), jagen, vissen en foerageren.
De schaarse aanwezigheid van de mens was goed voor het behoud van de verschillende ecosystemen in het Tambopata reservaat. Er zijn zoveel soorten dat wetenschappers nog regelmatig verrast worden. Er leven o.a.: 1234 soorten verschillende vlinders, 592 vogelsoorten, 127 amfibieën, 103 zoogdieren, 74 reptielen en veel variëteiten.

Vormde vroeger de lokale “slash en burn landbouw” de belangrijkste bedreiging voor het machtige Amazone Regenwoud, nu is de bedreiging gegroeid naar internationale omvang. O.a. door de aanleg van de verharde internationale weg “Inter Oceanic Highway” tussen Peru en Bolivia, die voorheen onbereikbare afgeschermde gebieden van het regenwoud toegangkelijk maakt. Maar ook de invloed van de snel groeiende Aziatische economie heeft een negatieve invloed op het regenwoud. Vooral China koopt steeds meer regenwoud op, opzoek naar voldoende grondstoffen om haar economie draaiende te houden en bevolking te kunnen voeden.

Flora:
De flora in het Tambopata reservaat is vrij typisch voor het zuidwestelijke Amazonegebied. De rivier de “Heath River” en omringende vlakten vormen een uniek ecosysteem in Peru. De pampa’s worden periodiek overstroomd en op de iets hoger gelegen gebieden vormen zich kleine geisloleerde bosjes van verschillende unieke bomen- en plantensoorten.

Onderzoekers hebben ontdekt dat deze unieke beschermde leefgebieden onderdak bieden aan verschillende bijzondere diersoorten (incl. Tapirs, slingerapen, caiman en white-lipped peccaries) die in andere gebieden van het Amazone Regenwoud nog maar weinig voorkomen… De belangrijkste reden hiervoor is het illegaal stropen.
Het beschermde gebied is ook de de thuisbasis van een grote diversiteit aan commerciele planten en boonsoorten zoals cederhout, mahonie, tornillo, paranoten, palmen zoals de pona, aguaje, Huasai en ungurahui.

Door de toenemende ontbossing langs de onderste hellingen van de Andes in grote delen van het Amazone gebied, wordt deze zelfde breedtegraad binnen het nationale park grotendeels gedomineerd door Amazone vogelsoorten. Het zijn vooral de vogels die op of nabij hun elevatie grenzen leven en soorten die beperkt zijn (of gedeeltelijk beperkt) aan de smalle band van regenwoud, te vinden op de onderste hellingen van de Andes. Dit ecosysteem is een van de meest bedreigde in heel Zuid-Amerika. Een relatief groot deel van dit ecosysteem wordt gevonden binnen het Nationaal Park Bahuaja-Sonene.

Het regenseizoen is van november tot april. -»Van mei tot oktober is het droge seizoen en van juli tot september is het beste seizoen om ara’s te observeren.

Waarnemingen van een bezoeker:
Als je de Amazone bezoekt en je hebt de tijd, probeer dan zeker om naar het Tambopata Research Center (TRC) te gaan! Het kost een extra dag aan te komen, want het is een extra vier uur stroomopwaarts voorbij Refugio Amazonas, maar het is zeker de moeite waard.
De eerste nacht wordt doorgebracht in Refugio Amazonas, met rondleidingen door het Amazone jungel gebied. Ik zag veel unieke vogels en insecten (vogelspinnen, etc). Maar de echte eye-openers kwamen pas de volgende dag na aankomst in TRC. Het ligt zo diep in de jungle dat er maar weinig mensen komen en het ligt ook nog eens dichtbij een natuurlijke voedingsplaats voor felgekleurde ara’s!
Tijdens ons 4-daags bezoek, zagen we brulapen, slingerapen, leeuwenaapjes en echt leuke doodshoofd apen! Er waren zelfs een paar ara’s die elke dag de kamers en ontbijtruimte bezochten. “Laat geen etensware onbewaakt liggen!” De kamers zijn rustiek, maar op een goede manier die passend is voor het milieu en de natuurlijke omgeving. De buitenmuur van de kamer is volledig open voor de buitenwereld, waardoor je wakker wordt met het uitzicht van rond vliegende ara’s!

Diersoorten gezien vanuit de Explore’s Inn lodge binnen het Tambopata Reservaat in oktober 2011:

Vanuit de Collpita Klei Lick: Blue-headed papegaai (Pionus menstruus), Chestnut-fronted Ara (Ara Severa), Dusky-headed parkiet (Aratinga weddellii), Melige Parrot (Amazona farinosa) en Geel-bekroonde Papegaai (Amazona ochrocephala)

Kaaimannen Tambopata Reserve:

• Gebrilde kaaimanne werden gespot op 18 en 24 oktober;
• 18 okt. – 6 kaaimannen gezien tussen 19:05-19:30, van 0,35 tot 1,7 m; bewolkt.
• 24 okt. – 6 kaaimannen gezien tussen 18:35-18:56, van 0,4 tot 1,5 m; bewolkt.

De volgende zeldzame soorten werden waargenomen in de maand oktober 2011:

Datum: Soort gezien: Trail:
03/10/11 Tapir Heliconia
18/10/11 Negen-gestreept gordeldier Tambopata
19/10/11 Tayra Tapir 1100
19/10/11 Blue Throated Piping Guan Collpita
20/10/11 Braziian Porcupine Lodge
22/10/11 reuze miereneter Main 1000m
24/10/11 Agami Heron Cocococha
28/10/11 Regenboog Boa Sunset 150m
28/10/11 Geringde Coral Snake New Collpita 700m
28/10/11 Nacht aapjes Sunset point 200m
28/10/11 Geringde Coral Snake New Collpita 700m
29/10/11 Red brocketherten Tapir 2000m
30/10/11 Coati Ant 300m
30/10/11 Kinkajou Ant 450m
30/10/11 Tamandua Main 3000m +
30/10/11 Witte Lipped Pekari Main 1100m

Informatie van het Tambopata Research Center over de Colpa Colorado Clay Lick:
• Het weer heeft een sterke invloed op het aantal papegaaien die gebruik maken van de lick: minder op regenachtige dagen en de meer op heldere zonnige dagen.
• De seizoensgebonden klimaatveranderingen beinvloeden de fluctuaties in de jaarlijkse voedselvoorziening voor papegaaien en ara’s (bloemen, onrijpe vruchten en rijpe vruchten). Beschikbaarheid van voedsel is blijkbaar laagst aan het einde van het regenseizoen en het begin droge seizoen (maart-juli) en het hoogst in de vroege tot midden regenseizoen december en januari.
• De jaarlijkse fluctuaties in voedselaanbod beinvloeden vooral twee dingen: de jaarlijkse bewegingen van de papegaaien van en naar het gebied rond het Tambopata Research Center en de tijd dat ze broeden.
o Tijdens de seizoenen met de laagste beschikbaarheid van voedsel (april / juli), verlaat een groot deel van de vogels het gebied rond TRC en daalt het aantal vogels in het bos dramatisch.
o De timing van het broed seizoen wordt gedreven door de voedselvoorziening: het aantal broedende papegaaiensoorten is nauw gecorreleerd met de hoeveelheid fruit en bloemen. Echter, niet alle soorten broeden tegelijk. Kleinere soorten broeden bijv. eerder dan grotere soorten.

Manu Reservaat

Het Nationale Park/ Reservaat Manu is een biosfeer reservaat gelegen in Madre de Dios en Paucartambo, Cusco. Voordat dit gebied door de Peruaanse regering werd beschermd werd het vooral geconserveerd dankzij haar ontoegankelijkheid. Het park is zelfs vandaag de dag over land nog steeds vrij ontoegankelijk.
De meeste van deze regen valt van eind november tot begin april. De droge maanden van het jaar zijn van juni tot september.

Het Manu National Park werd in 1977 door UNESCO erkend als een biosfeerreservaat en in 1987 werd het uitgeroepen tot een World Heritage Site. Het is het grootste Nationaal Park in Peru, met een oppervlakte van 15.328 km ². Het aangrensende Biosfeerreservaat bevat een extra 2.570 km ² en nog eens 914 km ² zijn opgenomen in een “Culturele Zone” (ook in dit gedeelte gelden verschillende regels ter bescherming van het regenwoud), waardoor de totale oppervlakte tot 18.811 km ² komt.

Het park beschermt verschillende ecologische zones, variërend van zo laag als 150 meter boven de zeespiegel in delen van het zuidwesten van de Amazone, iets hoger gelegen vochtige bossen aan de Peruaanse Yungas en in de centrale Andes tot natte Puna (grasland) op een hoogte van 4200 meter. Vanwege dit topografische bereik heeft het een van de hoogste niveaus van de biodiversiteit van alle nationale parken ter wereld.

In totaal zijn er al meer dan 15.000 plantensoorten in het nationale Park Manu ontdekt en zijn er plaatsen gevonden waar tot wel 250 verschillende boomsoorten per hectare groeien! Het reservaat is een bestemming voor vogelaars uit de hele wereld, want het is de thuisbasis van meer dan 1000 verschillende vogelsoorten, meer dan het aantal vogelsoorten die zijn aangetroffen in de Verenigde Staten en Canada samen. Het is ook geprezen als zijnde een van de hoogste dichtheden van gewervelde landdieren ooit gevonden in Latijns-Amerikaanse tropische bossen.

Het park omvat vrijwel het gehele stroomgebied van de Manu rivier vanaf de bronnen van haar zijrivieren hoog in de Andes, tot waar zij haar water leegt in de Madre de Dios rivier.
De omgeving is nog grotendeels onontwikkeld. De enige directe toegang tot de laaglanden is per boot over de Manu rivier. Deze enige ingang is gemakkelijk door parkwachters te controleren.
De weg Cusco-Paucartambo-Shintuya grenst aan het zuidelijke deel van het park en biedt toegang tot high-Andes ecosystemen, zoals graslanden (Puna), bergbossen en struikgewas.

Flora:
In het park groeien meer dan 20.000 verschillende soorten planten en bomen. 40% Van het park is Amazone laagland tropisch regenwoud, met inbegrip van varzea, dode rivierarmen, Iriartea palmmoerassen, hoogland bossen en grasland.

Fauna:
Het Manu Biosphere Reservaat heeft een zeer rijke fauna. Grotere diersoorten die in de laagland bossen leven omvatten o.a.: de jaguar, poema, ocelot, reuze otter, reuze miereneter, de zuidelijke tamandua, het reuzengordeldier, de negen strepen gordeldier, bruin-keel luiaard, twee-tenige Hoffmann’s luiaard, Braziliaanse tapir, capibara’s, pacarana, Wild Tayra , de Andes Rotshaan, laagland paca, collared peccary, witlip peccary en verschillende soorten herten, waaronder de Zuid-Amerikaanse rode brocket, en Zuid-Amerikaanse bruine brocket. Er zijn zelfs moeras herten gezien, ondanks dat dit meer een savannna dier is.
Er zijn 14 soorten apen, waaronder de Goeldi’s marmoset, pygmee marmoset, shock-headed capuchin (Cebus albifrons cuscinus), getuft kapucijn (Cebus apella peruanus), Bruin-bedekte leeuwenaapje, keizer leeuwenaapje, besnorde leeuwenaapje, zwart-afgedekte doodshoofdaapje, zwart-kop nachtaap, de bruine titi, Rio Tapajós saki, Boliviaanse rode brulapen, Peruaanse slingeraap en grijze Wolapen. In de bergachtige gebieden boven de ca. 2000 m kom je o.a. het Peruaanse witstaart hert deer, de dwerg brocket, Culpeo, berg PACA en brilbeer. De puma kun je zelfs nog tegenkomen op een hoogte van 3450 meter!

Kort overzicht van de soorten fauna die je in Manu tegen kunt komen:
• Zoogdieren: 222 soorten
• Reptielen: 99 soorten
• Amfibieën: 140 soorten
• Vogels: 1000 soorten
• Vis: 210 soorten
• Insecten (talrijke onbeschreven soorten niet inbegrepen)
o Vlinders: 1.307 soorten
o Mieren: 300 soorten
o Libellen: 136 soorten
o Kevers: 650 soorten

Mensen in het park:
Permanente bewoning is beperkt tot enkele kleine gemeenschappen van de Matsigenga Amazone tribale groep en bevind zich grotendeels langs de rivier Manu of een van zijn belangrijkste zijrivieren. De beschermde gebieden grenzend aan het park worden voor verschillende doeleinden gebruik, waaronder toerisme, jacht, houtkap en landbouw. Deze gebieden, met name stroomafwaarts aan de rivier Manu, zijn opgenomen in het bredere Manu biosfeer reservaat, maar maken geen deel uit van het nationale park.

Onder de bezoekers van het nationale park vallen onder meer medische en educatieve professionals, uitgenodigd door de inheemse gemeenschap en onderzoekers met vergunningen van INRENA. Het Cocha Cashu biologische station, onder leiding van ecoloog John Terborgh, van de gerenommeerde Duke Universiteit, is het grootste en het meest bekende onderzoekscentrum in het park. Het terrein behoord ook tot een van de best bestudeerde lokaties in de tropen.
Het Manu Learning Centre (MLC) ligt binnen de Culturele Zone van het Manu Biosphere Reservaat langs de zuid-oostelijke grens met de Alto Madre de Dios rivier. De MLC faciliteert onderzoekswerk binnen de verstoorde ‘buffer zone’ van het park waar de menselijke invloed het grootst is.

Aanvullende informatie:
Het Manu Biosphere reservaat heeft een oppervlakte dat ongeveer de helft zo groot is als dat van Zwitserland. Het is een compleet ecosysteem met beschermde waterscheiding, Andes ‘berg-regenwoud’, tropische laagland bossen en het gebied stroomopwaards van de Madre de Dios en Manu rivieren. De biosfeer reservaat zelf is onderverdeeld in een nationaal park en twee aangrenzende zones, een voor het toerisme en de andere voor de lokaleen culturele ontwikkeling. Het is de thuisbasis van velen soorten vogels, planten, zoogdieren en ontelbare insecten en in het hart van het reservaat leven zelfs nog enkele van de buiten wereld geïsoleerd volkeren!
Manu behoudt nog een gezonde populaties van jaguars, tapirs, miereneters, zwarte kaaimannen en reuze otters. Tussen de 13 soorten apen die in dit reservaat leven vinden we het unieke pigmy zijdeaapje, de kleinste aap ter wereld en de nacht aap, die pas na zonsondergang op zoek gaat naar voedsel. Vanwege de lage bevolkings dichtheid in Manu, de afwezigheid van massa tourisme en het feit dat er binnen het reservaat alleen gebruik gemaakt word van traditionele jacht technieken, tonen de dieren in Manu nog weinig angst voor mensen en zijn ze gemakkelijker te benaderen dan in de meeste andere reservaten. Manu, daarom biedt ongeëvenaarde mogelijkheden voor het spotten van dieren!

Wildlife terzijde, het reizen door het park zelf is al een ongelooflijk spectaculair en niet te missen ervaring. Toegang tot Manu is normaal gesproken via de weg vanaf Cusco, Peru. De tweedaagse reis van Cusco naar de ingang van de “Manu Reserve Zone” voert over het Peruaanse Andes gebergte op een hoogte van 4000 m, langs pre-inca ruines, naar beneden door het nevelwoud aan de oostkant van de Andes en uiteindelijk in de weelderige jungle van het laagland regenwoud. Wegen blijven grotendeels onverhard en volgen hun kronkelige pad langs gevaarlijk watervallen, diepe kloven en afgronden. Een bezoek aan Manu is echt een bijzondere en complete ervaring!

Ervaringen van een bezoeker:
Op onze weg naar de Pantiacolla lodge stopten we bij een klein dorp waar een inheemse stam ons toonde hoe ze hun enorme bogen schieten en hoe ze vogel en andere dierengeluiden nabootsen. Ook voerde de kinderen nog een dansshow voor ons op. Het was een klein beetje lang, maar we hebben allemaal genoten.
Zoals ik al zei, we zagen heel veel wildlife. We zagen wel 94 soorten vogels, waaronder tientallen ara’s, papegaaien, parkieten, Hout Ooievaars, een Roze lepelaar (zeer ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar), vele zwart-wit kaaimannen, reuze otters, 6 soorten apen en zelfs vanuit de verte, op het strand, een jaguar! We zagen ook vele soorten slangen, waaronder zelfs zeer giftige. Oh en ook een pijlgifkikker. Als u geïnteresseerd bent in het bekijken van wildlife, dan is Manu de plek om te gaan! Onze gids begeleidde ook twee nachtwandelingen, ik heb hier niet aan deelgenomen, maar degene die wel mee gegaan zijn, vonden het zeer de moeite waard. Voor mij was het al genoeg om ’s nachts op te staan om naar het toilet te gaan en om deze zorgvuldig in alle hoeken en gaten te controleren op slangen en kikkers (die ik vond).
De accommodaties waren van uiteenlopende kwaliteit, alle rustiek en sommige zeer rustiek. Privacy is op een minimum. De douches waren niet altijd warm, maar omdat het buiten zo warm was, kon het niemand echt schelen als het water warm of koud was.
We hebben genoten van onze boottochten en het afspeuren van de rivierbanken opzoek naar nieuwe vogels en diersoorten. Om in de vroege ochtend wakker gemaakt te worden door de brulapen is een geweldige ervaring niemand van ons ooit zal vergeten! En ook het zien van de velen papegaaien en ara’s verzamelen op de claylick was geweldig!
Persoonlijk zou ik wel graag meer zoogdieren en minder reptielen gezien hebben.

Cuyabeno Reservaat

Het Cuyabeno Wildlife Reservaat (in het Spaans: Reserva de Producción Faunística Cuyabeno) is een vochtig tropisch regenwoud beschermd gebied in Ecuador. Het is gelegen in het Putumayo kanton in de provincie Sucumbíos en in het Aguarico kanton in de provincie Orellana. Het ligt op een hoogte tussen de 200 en 280 m en werd opgericht op 26 juli 1979.
Een van de voornaamste doelstellingen van het 6,0338 vierkante kilometer (2,329.7 sq mijl) Cuyabeno Reservaat is het behoud van het complexe Amazone ecosysteem. Het reservaat omvat een complex netwerk van rivieren, lagunes en ondergelopen bossen.
Het beschermde gebied wordt gekenmerkt door haar hoge biodiversiteit en de interactie en samenwerking tussen de plant en diersoorten die het gebied bewonen. Zijn geomorfologie is een gevolg van de sediment en materialen die door de rivieren vanuit de Andes naar lager gelegen gebieden worden verplaatst. De belangrijkste rivier in dit proces is de Aguarico (Het Rijke Water) rivier, die wordt beschouwd als witte rivier als gevolg van het sediment dat ze vervoerd. Dit is ook een van de weinige rivieren die het gehele jaar bevaarbaar blijft. Het Cuyabeno Reservaat wordt, samen met het aangrenzende Yasuni National Park, beschouwd als een van de plaatsen met de grootste biodiversiteit ter wereld!

Cuyabeno is de thuisbasis van een van de grootste concentraties van flora en fauna in de wereld. Het is een complex systeem van water formaties, met een mix van 13 kleine meren, rivieren en tropische wilde bossen die dit 1.500.000 acres (6.100 km2) reservaat een van de hoogste concentraties van biodiversiteit ter wereld geven!
Binnen de tropisch vegetatie van het regenwoud is er een rijke variatie aan planten, maar liefst 12.000 soorten en bomen! Deze soorten zijn incl. bromelia’s, palmen, Ceibos, heliconia, Macrolobium, wilde rozen en maar liefst 60 verschillende soorten orchideeën. Veel van deze planten worden door de inheemse indianen gebruikt voor medisch doeleinden.

Het Cuyabeno reservaat vormt het leefgebied van meer dan 550 verschillende vogelsoorten, meer dan 350 vissoorten, waaronder piranha’s en een grote verscheidenheid aan reptielen, zoals anaconda’s, alligators en rivierschildpadden. Vogels die regelmatig worden waargenomen zijn o.a.: de kleurrijke papegaaien, ijsvogels, hoatzins en soms zelfs de Amazon arend, met een 8-foot (2,4 m)-brede spanwijdte! Ook leven er heel veel variëteiten van kevers en zelfs giftige dart kikkers. Onder de aanwezige zoogdieren vallen o.a. de tapir (Tapirus terrestris), roze zoetwater dolfijnen, apen en gordeldieren.
Omdat dit wildreservaat behoort tot het “National Protected Areas System”, worden krijgen maar weinig touroperators toestemming om in deze zone te werken. Dit is een van de redenen waarom er nog niet zoveel toeristen naar deze streek komen en dit maakt het voor de toeristen die wel komen aantrekkelijker om van de rust en de mysterieuse geluiden uit de jungle te kunnen genieten.

Fauna:
Het Cuyabeno reservaat is vooral bekend om haar grote kans op het zien van wildlife. Onder de wilde dieren die door de uitgestrekte landerijen van het reservaat zwerven, vallen o.a.: tapirs, ocelotten, vleermuizen, jagua rs, poema’s, capibara’s, anaconda’s, miereneters peccaries, pijlgifkikkers, agouti’s, leguanen en vijftien verschillende apensoorten.
Door haar wirwar van wateren zwemmen o.a.: schildpadden, roze zoetwater dolfijnen, reuze otters, zeekoeien (vroeger regelmatig te zien, maar nu zeer zeldzaam), vijf soorten kaaimannen en bijna vijfhonderd verschillende soorten vis-waaronder de beroemde piranha. En zeker niet te vergeten is dat er meer dan vijfhonderd verschillende vogelsoorten in het Cuyabeno Reservaat leven en dat het een van de beste plaatsen ter wereld is om vogels te spotten!
Houd je ogen open voor kleurrijke spechten, kolibries, Tanagers, ara’s, toekans en zelfs de Harpij adelaar!

Het rivieren systeem omvat de rivieren Aguarico, San Miguel, de Cuyabeno rivier en hun zijrivieren.
Uit de beperkte regenval gegevens blijkt een jaarlijkse gemiddelde neerslag van ongeveer 3000 mm, met meer dan 250 mm van maandelijkse regenval tijdens het regenseizoen (van half maart tot en met augustus) en minder dan 250 mm in het droge seizoen (van half december tot de eerste dagen van maart).
Binnen het Cuyabeno reservaat ligt een netwerk van 14 ‘zwart-water meren’, die tijdens het regenseizoen worden gevormd door overstromingen. Ze zijn kenmerkend voor het regenseizoen, maar krimpen veel tijdens het droge seizoen. Van december tot maart ze kunnen soms zelfs bijna helemaal uitdrogen. Gedurende deze periode is de toegang tot de meren zeer onbetrouwbaar en worden er alleen speciale expedities in het reservaat georganiseerd, die deels te voet in plaats van per boot gaan.

Tijdens de droge periode is de toegang tot de meren moeilijker of zelfs voor mensen onmogelijk, maar dit is wel de periode waarin het gemakkelijker is om zoogdieren te spotten. In het droge seizoen schaard een groot deel van de wilde dieren zich rond de laatst overgebleven meertjes en plassen. Ook is deze periode het broedseizoen voor velen van de vogelsoorten die in het Cuyabeno reservaat leven.

Bezoekers aan het Cuyabeno Reservaat zijn vaak onder de indruk van de afgelegen ligging.
De jungle vormt afwisselend en gecombineerd een dichte groene muur en een doolhof van machtige rivieren en kleine stroompjes. Het leven is overal om je heen in het Cuyabeno reservaat en je zult wel merken dat het er nooit stil is. Je kunt altijd wel iets horen zoemen, piepen, ruizen, kabbelen, huilen, brullen, of zelfs toeteren. Groen is zonder twijfel de dominante kleur, maar hoe langer je doorbrengen in het park, hoe meer kleuren je zult gaan ontdekken. Als je goed kijkt kun je tussen de bladeren de meest prachtige velle kleuren vinden, kleuren die toebehoren aan de velen exotische bloemen, vogels en zelfs insecten.

Bezoekers aan het gebied moeten wel bereid zijn om nat te worden en niet alleen van de onverwachte stortregens en soms overvolle rivieren, maar vooral van de luchtvochtigheid. Deze luchtvochtigheid is meestal zo tussen de 90 en 100%, waardoor alles al snel klam aanvoeld. Zorg ervoor dat je ademende kleding en plastic waterdichte/ water afstotende behuizing voor elektronica en waardevolle goederen in je bagage mee pakt.

Ervaringen van een bezoeker van het Cuyabeno Reservaat (juni 2011):
In het gebied van Laguna Grande. We hadden veel geluk en de hoeveelheid dieren die we vandaag zagen was geweldig! We wisten dat het vaak moeilijk is om wild te spotten vanwege de dichte vegetatie, maar leerden al snel dat je al reizend langs de rivier veel meer kunt, omdat je dan tegen de groene luifel aan kunt kijken, in plaats van dat je er doorheen moet kijken. Aan de randen van de rivier kun je de (fel gekleurde) vogels en andere dieren als ’t ware tegen het groen van de jungle af zien steken.
De reis als geheel was al geweldig, maar het werd nog beter na elke bocht die we afrondde. Onze gids gaf punten van waarde aan alles wat we onderweg zagen en zelfs hij kon bijna niet geloven hoeveel geluk we hadden.
Tegen het einde van de tour zei hij dat het enige dat nog in ons lijstje ontbrak was de jaguar. Helaas hebben we deze uiteindelijk niet gezien, maar op geen enkel moment was ik teleurgesteld.
We zagen verschillende slingerapen, doodshoofd aapjes, een baby Anaconda (je kan zien dat het een baby was, omdat ze slechts ongeveer 6ft langwas…) en een zwartkop papagaai die boven ons kwam zitten toen we zaten te lunchen. Het was helaas niet het juiste seizoen voor papegaaien, maar toch cool om er een te zien.
Andere dieren die we zagen waren o.a.: zwarte borstelige staart apen, een zwartkop slang, Hoatzins ook wel bekend als de ‘stink vogel’ omdat ze stinken. We waren gelukkig niet dicht genoeg om ze te ruiken.

We zijn er ook in geslaagd om de roze/ witte rivier dolfijnen te zien ook, maar helaas wilden ze niet samenwerken met de camera. We hoorden ook dat er vroeger zeekoeien in deze rivieren leefden, maar dat deze nu met uitsterven bedreigd worden als gevolg van het boot verkeer. Last but not least zagen we een luiaard die zat te eten!

Yasuni

Het Yasuni National Park heeft een oppervlakte van 9820 km2 en ligt in de Ecuadoriaanse Amazone, tussen de Napo en Curaray rivieren in de Napo en Pastaza provincies. Het bestaat voor het grootste deel uit primary regenwoud en ligt binnen het geclaimde voorouderlijk grondgebied van de inheemse Huaorani bevolking.
Yasuni is de thuisbasis van een aantal geisoleerd van de buitenwereld levende inheemse stammen, waaronder de Tagaeri en de Taromenane.
Het park ligt op ongeveer 250 km afstand van Quito en werd in 1989 uitgeroepen tot een UNESCO Biosphere Reserve.

Het nationale park Yasuni is waarschijnlijk een vand de meest biodiverse plekken op aarde. Yasuni is in het centrum van een kleine zone waar de amfibie, vogel, zoogdier en vasculaire plantendiversiteit alen hun maximale niveaus van diversiteit binnen het westelijk halfrond bereiken.
Bovendien breekt het park Yasuni wereldrecords op lokale schaal. Op minder dan 100 km2 bezit het de grootste diversiteit aan boom, amfibie en vleermuis soorten! De vleermuizensoort Lophostoma Yasuni, is zelfs endemisch in het park.
Als laatste is Yasuni ook nog eens een van de rijkste plekken in de wereld voor het spotten van vogels en zoogdieren!
Helaas wordt het Yasuni National Park echter sterk bedreigd door oliewinning, kolonisatie, ontbossing, illegale houtkap, niet-duurzame jacht en de aanleg van nieuwe wegen door vooral de olie maatschappijen…

Wij hopen dat de bovenstaande informatie nuttig was en dat je je nu een beter beeld kunt vormen van welke tour je wilt boeken. Dan is het nu tijd om onze speciale Amazon Jungle Tour selectie te bekijken en een tour uit te zoeken die het best bij je wensen past.
Laat het ons ook gerust weten als je verder nog vragen hebt.